Cel powołania Stowarzyszenia Karta 99 oraz edukacyjno -prospołeczny i alternatywno-kulturotwórczy charakter tej strony.
Jest społecznie powszechnie odczuwany choć dotąd nie w pełni nazwany przez socjologów , ekspertów prawa i dziennikarzy pism prawniczych fakt wciąż niezreformowania dotąd w Polsce mimo trwania już 25 lat transformacji ustrojowo-gospodarczych funkcjonowania w Polsce całego sytemu funkcjonowania sądów powszechnych i administracyjnych oraz adwokatury a także samego myślenia społecznego o prawie i praworządności.
Czy wie bowiem i rozumie przeciętny obywatel co to znaczy i jak odróżnić np. czynność prawną rodząca skutki prawne od czynności konwencjonalnej , a nawet prawnej nie rodzącej skutki prawne lub nieważnej ,,ex nunc et ex tunc,, w myśl zasady art. 58 k.c. jako niezgodnej z zasadami współżycia społecznego lub podjęcia jej na podstawie zastosowania niewłaściwych norm prawnych mogących lub w celu obejścia obowiązujących przepisów prawa , co może taką czynność prawną nieważną ,,od początku i od wniesienia o unieważnienie.
Tak wiec na tej zasadzie praktycznie nieznane szerzej społecznie Polsce a wynikającej nie tylko wprost z treści z art. 58 k.c. cywilnego prawa materialnego oraz w myśl art 399-405 kpc cywilnego prawa formalnego ale również na podstawie zasad prawa rzymskiego będącego również nie formalnym elementem całokształtu dorobku prawnego U.E. a obowiązującego w Polsce od 1.05.2004 r na zasadzie art. 91 konstytucji RP praktycznie można – jeżeli tylko się udowodni zajście okoliczności art. 58- unieważnić niemal każdy pozornie i formalnie ,, prawomocny wyrok sądowy,, .
Na tej samej zasadzie istnieją również podstawy prawne, a także znana polskiemu kpc droga formalno- prawna by unieważnić notarialny czy akt administracyjno sądowy taki np. jak zawarcie związku małżeńskiego (przy czym unieważnienie nie oznacza wcale uznania czegoś co było za nie byłe , a jedynie - podobnie jak w unieważnieniu małżeństwa wg prawa kanonicznego , uchylenie jego skutków prawnych na podstawie istniejących przesłanek art 58 k.c. lub prawa kanonicznego) !
Historia powstania i zarejestrowania 13.12.1999 w Toruniu powstania Stowarzyszenia KARTA99
Stowarzyszenie Karta 99 zostało zarejestrowane 13.12.1999 w wyniku konstatacji powyższego faktu że choć fatycznie po 1989 zmienił sie radykalnie ustrój polityczno –gospodarczy , to wciąż w społeczeństwie, a także wśród polskiej palestry ( a wiec i w praktyce sadowo urzędniczo-administracyjnej) wciąż jeszcze funkcjonuje nieaktualny już prawnie po-perelowski ( i de facto post ukazowo-carski ) przedmiotowy traktowania prawa jako ,,obowiązującego nieodwołalnie rozkazu władzy,, .
Inspiracją dla jego powstania oraz nadania mu nazwy Karta99 był fakt wysłanie w 1999 r do Ministra Sprawiedliwości petycji napisanej przez ekspertów prawa raz polskie organizacje samorządowe o pilnej potrzebie w prowadzenia zmian w kodeksie karnym i kodeksie postępowania karnego, a także nie formalnych praktyk sądowych i prokuratorskich pełniej niż w nowelizacji k.k. i k.p.k. z 1997 poprze pełniej implementując do polskiego prawodawstwa artykułów konwencji praw człowieka oraz zapisów artykułów Konstytucji RP z 1997 r. przesuwając charakter prawa karnego ukierunkowanego w PRL bardziej na ochronę systemu prawnego w tym karnego na ochronę praw obywateli w tym w szczególności osób bezpośrednio poszkodowanych czynami o znamionach naruszania materialnego prawa karnego. Warto tu bowiem zwrócić uwagę że wbrew dotąd utartemu poglądowi sędziowskiemu i prokuratorskiemu , to nie prawo karne formalne określa kto może być uznany za pokrzywdzonego i stronę, lecz prawo materialne czyli kk. formując rejestr czynów społecznie szkodliwych i zakazanych, zaś same zasady poprawnego racjonalnego logicznego prawniczego myślenia a w myśl art. 9 k.p.k. a nie arbitralne postanowienia prokuratorskie czy sądowe powinny służyć do weryfikacji które czyny z intencji i swoich konsekwencji są nie tylko formalnie lecz faktycznie społecznie szkodliwe oraz związku z tym maja ewidentne znamiona naruszenia przepisów kodeksu karnego.
W wynik tej petycji ekspertów i organizacji społecznych z 1999 r ministerstwo sprawiedliwości we współpracy z instytucjami rządowymi przygotowało KARTĘ PRAW OFIARY nazwą właśnie mianem KARTY 99 .
Karta praw ofiary powołuje się na zagwarantowaną w Konstytucji przyrodzoną i niezbywalną godność człowieka i obywatela, będącą źródłem jego wolności i praw, które władze publiczne maja obowiązek szanować i chronić oraz fakt, iż Rzeczpospolita Polska jest państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, w którym każdy ma obowiązek przestrzegania prawa, a także zalecenia wypracowane przez międzynarodową społeczność kształtujące politykę postępowania z ofiarami przestępstw.
Choć od 1999 r w nowelizacjach kpk katalog praw pokrzywdzonego uległ znacznemu poszerzeniu, wiedza o tym jest jednak nie wystarczająca, a praktyka odbiega od zasad określonych w obowiązujących przepisach, choć Polska przystępując do UE zobowiązała się nie tyko do nominalnej implementacji norm prawnych UE ale również przestrzegania ich w praktyce, gdyż w przeciwnym przypadku implementowane do polskiego prawodawstwa normy pozostaną martwymi zapisami ustawowymi.
Przez ,,ofiarę przestępstwa,, wg Deklaracja ONZ – ,,Podstawowe Zasady Sprawiedliwości dla Ofiar Przestępstw i Nadużyć Władzy,, rozumie się osobę, która indywidualnie lub zbiorowo poniosła uszczerbek w zdrowiu fizycznym lub psychicznym, doznała zaburzeń emocjonalnych, strat materialnych lub istotnego naruszenia swoich podstawowych praw w wyniku działania lub zaniechania będącego naruszeniem obowiązujących ustaw .
Taka osoba kryje się więc za każdym czynem przestępczym, nadużyciem władzy, niesprawiedliwością w których sprawca poduszony jest ma piedestał zainteresowania mediów ,polityków sędziów i urzędników , gdy tymczasem ofiara tych nadużyć prawa nie rzadko jest zepchnięta jest jego margines i zaczyna funkcjonować jedynie jako numer kolejnej sprawy – przedmiot pozbawiony godności, traktowany bezdusznie i bez należytego współczucia, a często pozbawiany nawet prawa strony pod różnymi pretekstami i zabiegami formalno prawnymi .
Tak więc z założenia Karta Prawa Ofiary ma stanowić pomoc dla każdego pokrzywdzonego w sytuacji, gdy jego prawa nie są respektowane oraz przypominać policjantom, prokuratorom i sędziom, że dążąc do zebrania materiału dowodowego oraz ustalenia i osądzenia faktycznych sprawców przestępstw nie mogą zapominać o szczególnej sytuacji pokrzywdzonego, oraz nie mogą odbierać fatycznie pokrzywdzonym odbierać praw strony czy praw do odszkodowania arbitralnym retorycznym wywodem (następnie uprawomocniany orzeczeniem sądu).
Dokładnie tak w 1999 r orzekła bowiem najpierw toruńska Prokuratura Rejonowa a następnie sąd rejonowy że organizacja ekologiczna zgłaszająca naruszenie art. 182 $3 ( w sprawie o niszczenie chronionych gatunkowo żab przez zaprojektowanie sudzienek śmiertelnych pułapek na toruńskim odcinku a-1 ) nie jest stroną a jedynie inna osobą w tej sprawie, gdyż nie jest bezpośrednio pokrzywdzonym a jedynie działa a rzecz innych osób.
Właśnie na skutek tego przypadku pokazującego jak na dłoni ze Polsce istnieje tylko praworządność formalna a nie faktyczna co nasze Stowarzyszenie udowodniło retorycznie i prawnie kierując proceduralno-rekonsansowo po 6 miesiącach od zgłoszenia sprawy do Toruńskiej Prokuratury o ,,żaby ginące w źle zaprojektowanych i źle wybudowanych za pieniądze polskiego podatnika od razu do Trybunału w Strasburgu na podstawie art. 9 kpk, art. 181$3 kk i art. 91 Konstytucji RP , gdyż w myśl zasad poprawnego prawniczego logicznego rozumowania skoro w prawomocnym orzeczeniu Toruński Sądu uznał że zgłaszający nie jest strona to wt kim razie oznacza to że prawomocnym wyrokiem została już wyczerpana droga krajowa w tej sprawie. Skoro bowiem uznamy że rzekomo zgłaszający sprawę nie jest strona w zgłoszonej przez siebie sprawie , w takim razie nie służy mu już ani apelacja ani kasacja , bo one służą w polskim prawie w myśl kpk też tylko stronie postępowania karnego.
Dodatkowo zgłoszenie zostało porte retorycznym twierdzeniem, że w ocenie skarżącego wysoką układająca strome Polskę w zgłoszonej przez siebie sprawie zostało mu odebrane prawo zagwarantowane w art. 6 konwencji praw człowieka , bo przecież w tej akurat sprawi karnej z art. 181$3 kk ,,bezpośrednio poszkodowane podtoruńskie,i przyautostradowe żaby nie mogą same bezpośrednio przyjść w swojej sprawie do Wysokiego Sądu b nawet gdyby mogły (jak chce legenda) w wigilie Świąt Bożego Narodzenia o Północy przemówić ludzkim głosem i przyjść skarżyć się do Toruńskiego Sądu , to i tak w ten dzień i o tej porze polskie sądy i tak są zamknięte….
Taka jest właśnie historia powstania toruńskiego Stowarzyszenia KARTA 99 które na przykładzie praktycznego braku możliwości egzekwowania art. 181$1 kk postanowiło udowodnić zasadność twierdzenia że polski system prawa a zwłaszcza prawo karne nie implementuj w sposób prawidłowy prawa UE a Polska Wysoka Układająca się stronę mimo 10 lat bycia w UE ani Ne wdrożyła do tek pory np. Konwencji z Aarhus mówiące że stromą w sprawach ochrony środowiska może być t każdy obywatel całej UE.
Tym samem udowodniliśmy już w 2000 r że na przykładzie sprawy o egzekwie przyjętych w Polsce przepisów karnych dotyczących przestępstw przeciw środowisku można nie tylko skutecznie bronić przestygania zasady ochrony prawa człowieka w Polsce ale również wykazać pilną potrzebę reformy całego sytemu prawnego w Polsce , a przede wszystkim arbitralnego sposobu wykonywania i egzekwowana obowiązujących przepisów prawa .
Stąd w logo naszego Stowarzyszenia znalazła się słynna już , bo znana i rozpoznawana w Europie i na świecie ,,toruńska żaba,,
Metody dziennikarskie i ekspercko-prawne działania
Stowarzyszenia KARTA99
Podstawą prawną działalności i publikacji Stowarzyszenia KARTA 99 jako Stowarzyszenia o charakterze ,,Justitia amicis,, jest art. 10 europejskiej konwencji praw człowieka, Konstytucja RP , ustawa o stowarzyszeniach, ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów, prawo konsumenckie , ustawa prawo prasowe, ustawa o prawach autorskich , kodeks cywilny oraz art. 61 kpc, art. 90 kpk , art. 33 kpa, oraz art. 44 ustawy o ocenach oddziaływania na środowisko z 3.10.2008 r.
--------------------------------------------------------------------------
Polska Karta Praw Ofiary
Wszystkie polskie organizacje, instytucje i osoby prywatne stykające się w swojej pracy z ofiarami
przestępstw postanowiły dla poprawienia sytuacji ofiar w Polsce podpisać ten dokument.
Mając na względzie:
- zagwarantowaną w Konstytucji Rzeczpospolitej przyrodzoną i niezbywalną godność człowieka i obywatela,
będącą źródłem jego wolności i praw, które władze publiczne mają obowiązek szanować i chronić (art. 30
Konstytucji RP);
- fakt, iż Rzeczpospolita Polska jest państwem prawa, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej,
w którym każdy ma obowiązek przestrzegania prawa (art. 2 i art. 83 Konstytucji RP);
- zalecenia wypracowane przez międzynarodową społeczność kształtujące politykę postępowania z ofiarami
przestępstw, a w szczególności:
- deklarację ONZ o podstawowych zasadach sprawiedliwości dla ofiar przestępstw i nadużycia władzy z 1985 r.,
- europejska konwencja o kompensacji dla ofiar przestępstw popełnionych z użyciem przemocy z 1983 r.,
- zalecenia Rady Europy nr R (85)11 w sprawie pozycji ofiary w prawie i procesie karnym,
- zalecenia Rady Europy nr R (87)21 w sprawie zapobiegania wiktymizacji i pomocy dla ofiar przestępstw;
oraz
- rozumiejąc, iż posiadanie prawa oznacza rzeczywistą możliwość korzystania z procedur gwarantujących ich
realizację, zwłaszcza gdy są one naruszane lub nie wypełniane;
- rozumiejąc potrzeb podniesienia kultury prawnej poprzez realnej egzekucji praw obowiązujących;
- kierując się dobrem ofiar przestępstw oraz chęcią pomocy i naprawienia doznanej przez nie krzywdy,
postanawiamy spisa i upowszechni Polska Kart Praw Ofiary.
1. Ofiarą w rozumieniu Karty jest osoba fizyczna, której dobro prawem chronione zostało bezpośrednio
naruszone lub zagrożone przez przestępstwo, a takie jej najbliżsi.
(art. 115 § 11 kodeksu karnego, rezolucja 40/34 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 29 listopada 1985 r.,
deklaracja podstawowych zasad sprawiedliwo
ci dla ofiar przestępstw i nadużyć władzy, pkt A [ONZ 85], art.
47 Konstytucji RP, art. 49 i art. 51 § 2 kodeksu postępowania karnego).
2. Ofiara ma prawo do: (1) pomocy; (2) godności, szacunku i współczucia; (3) wolno
ci od wtórnej
wiktymizacji; (4) dostępu do wymiaru sprawiedliwo
ci; (5) mediacji i pojednania ze sprawcą; (6) do restytucji i
kompensacji.
(ONZ 85, art. 2 Konstytucji RP, art. 2 § 1 k.p.k.)
3. Ofiara niezależnie od tego, czy ujawniony został sprawca przestępstwa i czy ma miejsce postępowanie karne
(kiedy ofiara uzyskuje status pokrzywdzonego), bd cywilne (kiedy ofiara uzyskuje status poszkodowanego)
oraz niezależnie od więzi rodzinnej łączącej sprawcę i ofiarę, winna uzyskać potrzebną jej pomoc prawną,
materialną, medyczną, psychologiczną i socjalną.
(art. 2, art. 31 pkt 1 i 2, art. 32 Konstytucji RP, art. 2 § 1 pkt 3 k.p.k., art. 49 § 1 k.p.k.)II. Prawo do godności, szacunku i współczucia
4. Ofiara ma prawo do traktowania jej z godnością, szacunkiem i współczuciem. Do szczególnego
przestrzegania tego prawa zobowiązani są przedstawiciele wymiaru sprawiedliwości, służby zdrowia i służb
socjalnych.
(art. 47 Konstytucji RP, art. 1 ust. 2 oraz art. 14 ust. 3 ustawy o Policji z 1990 r., deklaracja o Policji przyjęta w
1979 r. przez Rad Europy, oraz kodeks ONZ postępowania funkcjonariuszy porządku prawnego [rezolucja nr
34/169 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 17 grudnia 1979 r.], art. 30 ustawy o zawodzie lekarza w zw. z art. 12 i
art. 13 kodeksu etyki lekarskiej z 1993 r., art. 8 k.p.a. z 1960 r.)
5. Nie można przerzuca odpowiedzialności za przestępstwo ze sprawcy na ofiarę. Nie można usprawiedliwia
przestępstwa tradycją, kulturą, stereotypami minimalizującymi winę sprawcy.
III. Prawo do bezpieczeństwa i zakaz ponownego dręczenia ofiary
6. Ofiara ma prawo do bezpieczeństwa i ochrony oraz poszanowania jej życia rodzinnego i prywatnego. Ofiary
nie wolno ponownie dręczyć - należy dołożyć wszelkich starań, by uniknęła ona powtórnej wiktymizacji.
Oznacza to zakaz wkraczania w prywatność ofiary i jej rodziny ze strony wszystkich, którzy stykają się z nią w
związku z popełnionym przestępstwem, w szczególności: przedstawicieli organów państwowych, służb
medycznych i socjalnych, mediów.
(art. 8 konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolno
ci z 1950 r. [KE], art. 19 § 3, art. 20
k.p.k.)
7. Ofiara ma prawo do traktowania ze szczególną troską i powagą przez organy wymiaru sprawiedliwości i
organy ścigania. Postępowanie w sprawie powinno by prowadzone tak, by uwzględniać interesy i stan ofiary.
Jej przesłuchania winny by: ograniczone do minimum, prowadzone w sposób kulturalny, wolne od opóźnień,
odwołań i zmuszania ofiary do wielokrotnego przeżywania na nowo tragedii, jakiej doświadczyła.
(art. 30 Konstytucji RP, art. 231 k.k.)8. Ofiara ma prawo do bezpieczeństwa osobistego, a obowiązkiem policji i prokuratury jest jej to
bezpieczeństwo zapewni.
(art. 14 ust. 3 i art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji, art. 231 § 1 k.k.)
9. Ofiara może zażądać utajnienia swoich danych osobowych.
(art. 184 k.p.k.)
10. Ofiara ma prawo domaga się zastrzeżenia danych dotyczących jej miejsca zamieszkania do wyłącznej
wiadomości prokuratora lub sądu.
(art. 191 § 3 k.p.k.)
11. Ofiara ma prawo do zachowania anonimowości w sprawozdaniach prasowych, telewizyjnych, w Internecie
i w innych mediach, dotyczących jej sprawy.
(art. 13 pkt. 2 ustawy - Prawo prasowe)
zgłoszonego przez ofiar i podjęcia odpowiedniej interwencji. Dotyczy to również sytuacji, gdy zagrożenie
pochodzi od osoby dla ofiary bliskiej lub gdy ofiarą jest dziecko.
(art. 9, 10, 12 k.p.k, art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji, rozporządzenie Rady Ministrów z 17 września 1990 r.,
Dz. U. nr 70, poz. 409, w sprawie trybu legitymowania, zatrzymywania osób, dokonywania kontroli osobistej
oraz przeglądania bagaży i sprawdzania ładunku przez policjantów)
13. Właściwe organy państwowe są zobowiązane do przyjęcia każdego zawiadomienia zgłoszonego przez
osoby trzecie i podjęcia odpowiedniej interwencji.
(art. 304 k.p.k., art. 231 k.k.)
14. Ofiara ma prawo do uzyskania fachowej pomocy: psychologicznej, medycznej, materialnej i prawnej od
momentu zgłoszenia naruszenia lub groźby naruszenia dobra prawem chronionego. Oznacza to m.in. prawo do
wsparcia psychicznego, prawo do fachowej pomocy psychologicznej i prawnej od momentu zawiadomienia o
przestępstwie.
15. Ofiary przestępstw o podłożu seksualnym powinny by przesłuchiwane przez funkcjonariuszy policji tej
samej płci, a gdy ofiarą jest dziecko, przesłuchanie powinno odbywa się w obecności psychologa lub osoby,
którą dziecko darzy zaufaniem.
16. Ofiara nie powinna by narażona na dodatkowe dolegliwości wynikające z konieczności kontaktu ze
sprawcę czynu niedozwolonego. W sądach powinny istnie odrębne pomieszczenia dla ofiar przestępstw, by
nie były one narażone przed rozprawą na kontakt z oskarżonym, jego bliskimi i znajomymi.
IV. Prawo ofiary jako strony postępowania karnego do wymiaru sprawiedliwości
17. Ofiara ma prawo do swobodnego dostępu do wymiaru sprawiedliwości. Ofiara ma prawo w granicach
przewidzianych w ustawie w sposób wolny od jakiegokolwiek przymusu lub oporu kształtowa swoje interesy
prawne.
(art. 6 KE)
18. Prawo ofiary do pomocy i reprezentacji prawnej powinno by przynajmniej zrównane z prawami
przysługującymi oskarżonemu. Ofiara powinna mieć np. prawo do bezpłatnego pełnomocnika, w tych samych
przypadkach, w których przyznaje się prawo sprawcy do obrońcy z urzędu.
19. Ofiara w sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego może działa jako strona w charakterze
oskarżyciela posiłkowego. Od wniesienia aktu oskarżenia aż do momentu jego odczytania w sądzie ofiara może
złożyć oświadczenie, że chce działa jako strona w charakterze oskarżyciela posiłkowego. W razie powtórnego
wydania przez prokuratora postanowienia o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania pokrzywdzony
może w terminie miesiąca wnieść swój akt oskarżenia do sądu.
(art. 53, 54 i 55 k.p.k.)
20. Ofiara ma prawo do rzetelnej, zrozumiałej dla niej i wyczerpującej informacji o przysługujących jej
prawach i procedurach ich dochodzenia.
(art. 16 k.p.k. w zw. z art. 2 i 83 Konstytucji RP)
21. Ofiara ma prawo do rzetelnej, zrozumiałej dla niej i wyczerpującej informacji na temat toczącego się w
sprawie postępowania.
22. Ofiara ma prawo do wystąpienia z powództwem cywilnym w celu dochodzenia w postępowaniu karnym
roszczeń majątkowych wynikających bezpośrednio z popełnienia przestępstwa. Ofiara może to uczynić aż do
rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej.
(art. 62 k.p.k., art. 69 k.p.k.)
23. Ofiara powinna mieć prawo do zebrania potrzebnych w jej sprawie dowodów bez narażenia na dodatkowe
koszty. Dotyczy to między innymi obdukcji lekarskiej i pomocy psychologicznej.
24. Ofiara ma prawo brać udział w czynnościach śledztwa lub dochodzenia toczącego się w jej sprawie.
(art. 49 § 1 k.p.k., art. 302 § 2 k.p.k., art. 316-318 k.p.k.)
25. Ofiara ma prawo do składania wniosków o dokonanie czynności w toku postępowania przygotowawczego,
a więc zanim sprawa trafi do sądu.
(art. 315 k.p.k.)
26. Ofiara ma prawo wglądu do akt sprawy i sporządzania odpisów dokumentów występujących w sprawie.
(art. 156-157 k.p.k., art. 159 k.p.k.)
V. Prawo ofiary jako strony postępowania karnego do mediacji i pojednania ze
V. Prawo ofiary jako strony postępowania karnego do mediacji i pojednania ze sprawcą
27. Ofiara ma prawo do mediacji i pojednania ze sprawcą. Ofiara ma prawo wystąpić z taką inicjatywą do
prokuratora lub do sądu.
(art. 53 § 3 k.k., art. 60 § 2 pkt 1, 2 k.k., art. 46 k.k., art. 66 § 3 k.k., art. 320 k.p.k., art. 339 § 4 k.p.k., art. 489 §
2 k.p.k.)
28. Ofiara ma prawo w sprawach z oskarżenia prywatnego do pojednania i ugody.
(art. 489, 492-494, 499 k.p.k.)
29. Ofiara ma prawo na swój i oskarżonego wniosek do porozumienia się ze sprawcą w kwestii naprawienia
szkody lub zadośćuczynienia.
(art. 341 § 3, 4 k.p.k.)
VI. Prawo ofiary do restytucji poniesionych szkód
30. Ofiara ma prawo do restytucji poniesionych przez nią szkód.
(A. 8-11 ONZ 85, art. 46 k.k., art. 62 k.p.k.)
31. Sprawca czynu zabronionego powinien wyrówna ofierze poniesione szkody (czyli dokona restytucji).
Przestępcy albo osoby trzecie odpowiedzialne za ich zachowanie powinni dokona sprawiedliwej restytucji na
rzecz ofiar, ich rodzin lub osób pozostających na utrzymaniu. Restytucja powinna obejmować: zwrot własności,
zapłat za doznanych krzywd lub poniesionych szkód, zwrot wydatków poniesionych w wyniku wiktymizacji,
zabezpieczenie usług oraz przywrócenie praw.
(A. 8 ONZ 85)
32. Jeżeli sprawca lub inne uprawnione instytucje (np. ubezpieczenie) nie wyrówna szkód poniesionych przez
ofiar, powinno się dążyć do zapewnienia kompensacji materialnej ze strony państwa:
a) ofiarom, które doznały ciężkiego uszkodzenia ciała lub uszczerbku na zdrowiu fizycznym lub psychicznym
w wyniku poważnych przestępstw,
b) rodzinie, a w szczególności osobom pozostającym na utrzymaniu ofiar, które poniosły śmierć lub które
dotknęło kalectwo fizyczne lub psychiczne w wyniku takiej wiktymizacji.
(A. 12 ONZ 85)
w wyniku poważnych przestępstw,
b) rodzinie, a w szczególności osobom pozostającym na utrzymaniu ofiar, które poniosły śmierć lub które
dotknęło kalectwo fizyczne lub psychiczne w wyniku takiej wiktymizacji.
(A. 12 ONZ 85)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz